وهم

اگه اسمش و بذارم خیال و توهم یکم در حقت اغماض کردم؛ چون اونقدری توی ذهنم ساخته و پرداخته شدی که تصویرت کم کم داره واقعی و قابل لمس میشه. می دونی چرا؟ چون توی زندگی کردن با تصورت به شدت حرفه ای شدم؛ انقدری محکوم بودم به نداشتنت که یاد گرفتم در خفا عاشقی کنم؛ اما فکر کنم یکم زیاده روی کردم، چون هروقت که بیش از حد مجاز بهت نزدیک میشم میزنم زیر کاسه کوزه همه چی. میشم بی رحم ترین و غلط ترین آدمی که توی زندگیت دیدی و برای همین، 
ما از دور نزدیکیم. 
حتی تنفری که میاد سراغت و وجودت از انزجار از من، خاطراتم، حضور و تفکرم پر میشه، برای من ارزشمنده. چون من هنوز اونجام، توی سرت، بارها و بارها از یقه گرفته میشم و کوبیده میشم به دیوار.