پازِ طولانی

یه مدت بود که چیزی ننوشته بودم . نه تنها اینجا ، بلکه حتی توی یه دفتر از ریخت افتاده به اسم دفترچه خاطراتم . 
خودمم نمیدونم چرا اینجوریه . ولی یه چیزیو به شدت درک کردم ، این که فقط تغییر های بزرگ منو به نوشتن سوق می ده . یکنواختی ها ، فقط یه مشت خط خطی تحویل آدم میدن . 
بزرگترین نویسنده ها ، اول دنبال تفاوت گشتن تو دنیاشون 

چطوری به یه آدمی که حتی از عوض کردن غذای روزانه شم میترسه ، میگید آدم زِنده ؟ 
اون آدم فقط نفس می کشه ....