الان من چی و ، چطوری شرح بدم ؟

نه بیا بگذریم از بحث نوشتن. این ذهن یاری نمی کنه برای نوشتن.
بذار فقط برات تعریف کنم چی شد وبلاگ عزیزم. تاحالا عزیزم صدات نکرده بودم؟
اشتباه کردم. تو خیلی عزیزی.
تو خیلی وقته که به حرفای من گوش میدی. زمان هایی که عصبانی بودم، داشتم غرق می شدم و یا از فرط خوشحالی توی پوست خودم نمی گنجیدم.
اما امروز که دارم می نویسم، یه مقدار شرایط فرق کرده نسبت به قبل. 
اگه بهت بگم که نویسنده ت، یه آدم فراریه، واکنشت چیه؟
خب، هیچی! چون تو نمی تونی واکنش نشون بدی. 
من تا جایی که جون داشته باشم فرار می کنم، می دونی چرا؟ 
چون اگه یه روزی گیرم انداخت، اونقدری تحلیل رفته باشم که برای جنگیدن به خودم زحمت ندم.
اگه قراره فاجعه ای رخ بده، دیر یا زود یقه من و می گیره. 
ولی خب من از اونی که فکر می کنه فرز ترم، حالا حالا ها باید بدوعه.
اومدیم و توی یه پیچ من و تا ابد گم کرد...